ما آدم ها از وقتی دنیا میایم در حال یادگیری هستیم.
بهمون یاد میدن چی درسته و چی غلط! حتی فکر کردن هم بهمون یاد داده میشه. حرف زدن راه رفتن و همه ی اینی که الان هستیم
مشکل اینه وقتی یه بچه جدید به دنیا میاد، برای انتقال همه اون چیزی که طی چندین سال یاد گرفتیم به بچه، باید همون سال ها رو دوباره صرف کنیم و وقت بزاریم. نکته اینه وقتی مغز ما به صورت قابل فهمی حداقل برای خودمون در بیاد، بفهمیم چجوری فکر میکنیم! چجوری یاد میگیریم! و چجوری اطلاعات رو ذخیره میکنیم! اونوقت با مدل سازی کامپیوتری این ماجرا ها میتونیم بعد از این که اولین بچه AI رو بزرگ کردیم و بهش یاد دادیم تا مثلا ۱۸ سالش بشه، یجورایی ذهن اون رو کپی کنیم و AI بعدی از ۱۸ سالگی شروع کنه!
و اینجا جالب میشه که بعد از اینکه چند سال از این ماجرا گذشت میتونیم یک سری الگوریتم هایی از این مغز AIمون در بیاریم که اون ها رو به یه AI تازه متولد شده بدیم تا از بزرگتر هاش یاد بگیره، چون
مشکل اینجاست:
چه حماقتی کردم امشب،
یه لحظه فقط یه لحظه بی احتیاط شدم.
وقتی مسیر مسابقه رو مشخص کردم به ذهنم رسید که توی جاده است شاید خطرناک باشه، اما توی یه لحظه این تهدید رو دست کم گرفتم،
با اینکه هزار بار با این بچه ها بازی کردم، هزار بار خوشحالشون کردم، با هم خندیدیم و و و
این دفعه هزار و یکم، این یک لحظه، این بی احتیاطی من،
شکر خدا. خدا رو شکر. خدا رو شکر که اتفاقی نیافتاد.
یه لحظه حواسم رفت و بچه ها دویدن و یه ماشین لعنتی با سرعت پیچید توی جاده و آرمانی که از وسط خیابون گذشته بود و متینی که هنوز وسط خیابون بود، و منی که التماس کنان وسط خیابون دویدم و به ماشین نگاه میکردم و با دستهام سعی میکردم بهش بگم متوقف شه
اون لحظه، لحظه ای که تصمیم گرفتم بیخیال تذکری که مغزم داده بود بشم میتونست بزرگترین اشتباه عمرم باشه همون تصمیمی که اون لحظه اهمیتش برام ناچیز ترین بود، میتونست بزرگترین و بدترین تصمیم زندگیم باشه.
خدایا اگر هستی، که بودی، که جلوی اتفاق بد امشب رو گرفتی، خدایا شکرت، خدایا شکرت
درباره این سایت